Afgelopen week had ik een klant die binnenkwam alsof hij een bank ging overvallen. Echt waar. Muts op, kapje over zijn gezicht, sjaal strak om zijn nek en handschoenen aan. Niet omdat het koud was nee, dit was puur om niet herkend te worden.
En eerlijk? Ik begrijp het wel. Privacy is belangrijk. Veel mensen willen niet dat iemand weet dat ze hier zijn geweest. Maar soms is de poging om onherkenbaar te blijven zó overdreven, dat het juist opvalt. Dit was er zo eentje.
Ik ontvang in een love hotel, waar iedereen toch een beetje incognito is. Je komt niet toevallig hier, laten we eerlijk zijn. Maar deze man had echt zijn best gedaan om van top tot teen onherkenbaar te zijn. Toen hij binnenkwam, moest ik even mijn gezicht in de plooi houden het was zó overdreven dat het bijna komisch werd.
Tijdens de sessie merkte ik dat hij eigenlijk best aardig en ontspannen was. De spanning viel van hem af, hij praatte normaal, lachte zelfs af en toe. Die hele “bankovervaller-uitrusting” leek ineens niet meer bij hem te passen. En dat is misschien wel het grappigste eraan: achter die vermomming zat gewoon een heel gewone, nerveuze man.
Maar het mooiste moment kwam aan het einde. Terwijl ik dacht dat hij misschien zijn muts en sjaal in zijn tas zou stoppen om niet op te vallen, deed hij alles gewoon weer aan. Muts, kapje, sjaal, handschoenen, het hele pakket. En toen liep hij weg alsof hij net een geheime missie had afgerond. Als ik niet beter wist, zou ik zweren dat hij nog even over zijn schouder keek of niemand hem volgde.
Ik kon het niet laten om in mezelf te lachen toen de deur dichtviel. Soms voelt dit werk een beetje als een film waarin ik de enige ben die het script niet van tevoren kent. Je weet nooit wat er gaat gebeuren of wie er binnenkomt, maar er is altijd wel iets dat je aan het lachen mamaakt.
Wat ik mooi vind, is dat zulke momenten me eraan herinneren hoe menselijk mijn werk eigenlijk is. Mensen hebben hun eigen manieren om met spanning, schaamte of nieuwsgierigheid om te gaan. De een doet alsof hij hier per ongeluk is beland, de ander komt met zonnebril en capuchon, en dan heb je dus de types die volledig incognito gaan, inclusief handschoenen.
En hoewel ik mijn werk alleen doe, voel ik me daardoor niet eenzaam. Juist deze ontmoetingen, hoe kort of vreemd ze ook zijn, zorgen voor verhalen die blijven hangen. Soms denk ik later terug aan een grappige opmerking, een onverwachte situatie of, zoals nu, iemand die eruitzag als een bankovervaller en daar totaal geen besef van leek te hebben.
Het zijn de kleine dingen die dit werk kleur geven. Achter elke deur zit een ander verhaal, en soms zit daar gewoon een glimlach bij. Je kunt nog zo professioneel zijn, maar er zijn momenten waarop je gewoon even moet lachen om de absurditeit van het leven.
Dus ja, privacy is belangrijk. Maar voor iedereen die ooit bang is om herkend te worden: geloof me, niemand let zo op als jij denkt. En als je tóch besluit om helemaal incognito te gaan muts, sjaal, handschoenen en al, weet dan dat je me waarschijnlijk een glimlach bezorgt die mijn hele dag goedmaakt;)
liefs Sophia Star
Reacties
Een reactie posten